Opis
"Verplichte lectuur, belangrijker dan alle lectuur in het kerncurriculum van de Poolse taal."
Paweł Lecki
“Ik ben ervan overtuigd dat mensen over het algemeen niet willen sterven. Maar deze zelfde mensen kunnen in bepaalde situaties niet doorgaan met hun leven.” Brunon Hołyst, hoogleraar rechten, suïcidoloog
Uit gegevens van het hoofdbureau van de politie blijkt dat het aantal zelfmoordpogingen van jonge mensen jaar na jaar toeneemt.
OOK HET AANTAL ZELFLETSELS NEEMT TOE.
Kinderen zijn vaak bang dat ze verkeerd worden begrepen, dat iemand hen als zwak, lui, dom zal beoordelen, ze geloven dat ze hun familie in de steek hebben gelaten. Bovenal zijn ze bang dat anderen van hun ziekte te weten komen. Schaamte is hierbij een sleutelfactor.
Het is heel belangrijk om hardop te spreken over wat een depressie is en waar deze toe leidt als deze niet wordt behandeld.
DIT BOEK IS NOG NOOIT ZO NODIG GEWEEST.
Dit boek is een manifest waarin wordt opgeroepen tot hulp voor onze kinderen. We hebben een wereld voor hen gecreëerd die hen pijn doet, angst aanjaagt en ertoe aanzet om weg te rennen (...) Maar kinderen vertellen ons: een scheermesje zal niet nodig zijn als er iemand is die wil praten.
Ewa Woydyłło-Osiatyńska
Ik weet wat een uitdaging het is voor ouders om hun kind te horen zeggen: 'Ik wil niet leven.' (…) Dit is een boek voor iedereen: jongeren die worstelen met de ervaring van depressie, maar ook degenen die hen op welke manier dan ook begeleiden.
Małgorzata Musiał
- Marcin Łokciewicz (leraar en opvoeder bij het kinder- en jeugdbehandelingscentrum in Zabór),
- Maciej Klimarczyk, M.D. (gespecialiseerd psychiater en seksuoloog),
- Ph.D. zn. Barbara Remberk (psychiater),
- Przemysław Zakowicz (arts in de kinder- en jeugdpsychiatrie),
- Prof. Brunon Hołyst (pionier op het gebied van slachtofferkunde en suïcidologie in Polen)
- Paulina Dąbrowska (psychotherapeut, trainer, sociotherapeut, hulplijnconsulent 116 111)
ze leggen uit waarom zoveel jonge mensen momenteel ziek zijn en hoe je het ergste kunt voorkomen: de zelfmoord van een jongere.
De COVID 19-pandemie heeft duidelijk aangetoond dat een kind dat geïsoleerd is van een groep leeftijdsgenoten, van een leraar, verstoken is van de mogelijkheid om het huis te verlaten en regelmatig sociaal contact te hebben, een vorm van chronische stress ervaart. Als gevolg hiervan kan hij prikkels die voorheen niet stressvol voor hem waren, veel erger verdragen.
